این فرضیه گیج‌کننده که «ارگاسم واژینال، تجربه معمول رضایت جنسی افراد است»؛ به زیگموند فروید نسبت داده می‌شود (حداقل بخشی از آن). فروید معتقد بود که رسیدن به ارگاسم از طریق تحریک واژینال (مانند تجربه ارگاسم واژینال) بسیار پخته‌تر از رسیدن به ارگاسم از راه تحریک کلیتوریس است.

این باور فروید از این‌جا نشأت می‌گرفت که کلیتوریس یک اندام «مردانه» است (به دلیل شباهت ساختاری به آلت تناسلی). به نظر او احساس نیاز یا اشتیاق به تحریک این نواحی «مردانه» برای احساس لذت، عملی پخته و زنانه محسوب نمی‌شود.

امروزه می‌دانیم که عقاید فروید درباره لذت جنسی مبتنی بر منطق ناقص و فرضیه‌های دگرجنس‌گرا سالاری بوده است. پژوهش‌ها نشان داده‌اند که برخی افراد از راه تحریک کلیتوریس به ارگاسم می‌رسند و برخی دیگر از راه ارگاسم واژینال. روش‌های رسیدن به ارگاسم بسیار متنوع است.

ارگاسم واژینال تنها راه رسیدن به ارگاسم نیست و میزان بلوغ آن دسته از افرادی که از طریق تحریک واژن به ارگاسم نمی‌رسند؛ کمتر یا بیشتر از افراد دیگری نیست که از این راه ارضا می‌شوند. ارگاسم واژینال افسانه نیست. ممکن است تعداد افرادی که تنها از طریق تحریک واژن به ارگاسم می‌رسند؛ زیاد نباشد اما به‌هرحال چنین افرادی هم وجود دارند.